ایربگ یا کیسه هوا چیست و طرز کار آن چگونه است؟
کیسهٔ هوا یا ایربگ یک وسیلهٔ ایمنی مدرن در خودروها است
که در زمان تصادف خودرو پرباد شده و به شکل بالش میان سرنشین و بدنه خودرو در نقش حفاظی نرم قرار می‌گیرد.
برخی از پژوهش‌ها نشان می‌دهد که اگر کمربند ایمنی بسته شود کیسهٔ هوا تا ۸ درصد امکان مرگ سرنشین را می‌کاهد.
کیسه‌های هوا هرساله درحال ارتقا کارایی می‌باشد.
امروزه کیسه‌های هوا بعد از برخورد خودرو با موانع سخت در کسری از ثانیه باد شده
و میان سر و بدن سرنشینان با اجزاء درون خودرو حائل می‌شود.
در این میان کمربند ایمنی با ایجاد شتاب منفی روی بدن مسافرین، باعث کاهش یافتن ضربه وارده می‌شود.
کارایی کیسه هوا چیست؟
هدف کیسه هوا این است که در کسری از ثانیه حرکت رو به جلوی مسافر را تا حد امکان یکنواخت کند کند.
ایربگ سه قسمت دارد که به انجام این کار کمک می کند:
خود کیف از یک پارچه نایلونی نازک ساخته شده است
که روی فرمان یا داشبورد یا اخیراً صندلی یا در تا می شود.
سنسور وسیله ای است که به کیسه می گوید باد شود.
تورم زمانی اتفاق می افتد که نیروی برخوردی برابر با برخورد به دیوار آجری
با سرعت 10 تا 15 مایل در ساعت (16 تا 24 کیلومتر در ساعت) وجود داشته باشد.
هنگامی که یک جابجایی جرمی که یک کنتاکت الکتریکی را می بندد،
سوئیچ مکانیکی برگردانده می شود و به سنسورها می گوید که تصادف رخ داده است.
حسگرها اطلاعات را از شتاب سنج تعبیه شده در یک ریزتراشه دریافت می کنند.
سیستم باد کردن کیسه هوا با آزید سدیم (NaN3) با
نیترات پتاسیم (KNO3) واکنش داده و گاز نیتروژن تولید می کند.
انفجارهای داغ نیتروژن کیسه هوا را باد می کند.
تلاش‌های اولیه برای تطبیق کیسه هوا برای استفاده در خودروها با قیمت‌های گزاف
و موانع فنی مربوط به ذخیره‌سازی و انتشار گاز فشرده مواجه شد.
محققان تعجب کردند:
اگر در ماشین جای کافی برای کپسول گاز وجود داشت
آیا گاز در فشار بالا برای عمر ماشین باقی می ماند یا خیر ؟
چگونه می توان کیسه را برای انبساط سریع و قابل اطمینان در دماهای مختلف
عملیاتی و بدون ایجاد صدای انفجار گوش ساخت.
سیستم باد کردن از یک پیشران جامد و یک جرقه زن استفاده می کند.
آنها به راهی نیاز داشتند تا یک واکنش شیمیایی را آغاز کنند که
نیتروژن تولید کند که کیسه را باد می کند.
بادکننده های کوچک سوخت جامد در دهه 1970 به کمک آمدند.
سیستم باد کردن بی شباهت به تقویت کننده موشک جامد نیست
(برای جزئیات به نحوه کار موتورهای موشک مراجعه کنید).
سیستم کیسه هوا یک پیشران جامد را مشتعل می کند
که بسیار سریع می سوزد و حجم زیادی گاز برای باد کردن کیسه ایجاد می کند.
سپس کیسه به معنای واقعی کلمه از محل نگهداری خود با سرعت 200 مایل در ساعت
(322 کیلومتر در ساعت) می ترکد
سریعتر از یک چشم بر هم زدن! یک ثانیه بعد،
گاز به سرعت از طریق سوراخ های کوچک در کیسه پخش می شود،
بنابراین کیسه تخلیه می شود تا بتوانید حرکت کنید.
حتی اگر کل فرآیند تنها در یک بیست و پنجم ثانیه اتفاق می افتد،
زمان اضافی برای کمک به جلوگیری از آسیب جدی کافی است.
ماده پودری که از کیسه هوا آزاد می شود،
نشاسته ذرت معمولی یا پودر تالک است که توسط سازندگان کیسه هوا
برای انعطاف پذیر نگه داشتن کیسه ها و روغن کاری آنها در زمان نگهداری استفاده می شود.
